Nun monte boscoso preto da cidade vivían dous vagabundos indixentes. Un deles era coxo i o outro era cego, pero, en vez de axudarse entre eles, sempre se pelexaban pola mellor esquina onde pedir a esmorga ós transeúntes. Esmorga da que vivían.

    Pero unha noite escura e ventosa o monte ardeu e as chozas nas que vivían foron pasto das chamas. Así perderon o pouco que tiñan e so lle quedaba salvalas vidas dos dous desgraciados. Sen embargo, tiñan serias dificultades paran salvarse por si mesmos nesas difíciles circunstancias. O coxo  tiña claro que aínda había posibilidades de fuxir, aínda que o fogo era tan devastador que nuns intres ía cercalos de tal maneira, que lles impediría a escapada. O seu problema era que el non podía saír correndo polas súas dificultades de mobilidade. O cego pola súa banda, tiña dúas boas pernas para correr, pero non sabía, pola falta da vista, que camiño coller.

    Nun transo coma este, no que o final mais seguro era a morte de ambos, decatáronse de que se necesitaban. O cego cargou ó coxo nas súas costas e funcionaron en equipo coma un so home, un corría i o outro marcaba o camiño. Foi así como salvaron as súas vidas, en foi así o comezo dunha longa amizade. Isto danos exemplo de que o mellor é esquecelos rancores vellos e ollar cara ó futuro. Todo necesitamos dos demais, ninguén por si so é tan libre, como para desprezar a os demais.