Esta queixa faina unha persoa de mediana idade, e diríxea á nosa xeración, aos que temos agora entre setenta e cen anos, esa xeración que por unha pos guerrea vivimos sen nada e sempre dándolle todo ós fillos que fomos tendo, sen ter, repito, nada para nós mesmos. Nesta franxa de idade andámolos socios de AVOA e para eles vai a homenaxe deste pensamento.

Esta reflexión faina Victoria Trigo Bello  duns sesenta anos, Doutorada en Filoloxía Hispánica.

Quixéstesnos tanto que nos fixestes febles. Reservastes para vós os malos tragos, as valixas de cartón, as medias solas nas plantas dos zapatos, aguantastes guerras e dura pos guerra, a fame, a miseria, os piollos, os sabañóns, o medo vivido pegado na pel, as casas cheas de fotos tristes, vivistes un loito detrás doutro coa ollada baixa, coas mans xeadas, subistes a trens quilométricos en vagóns de terceira, fixestes vendimas doutros, traballastes en fábricas inmensas, choivas que enlazabades con mais choivas, invernos que duraban todo ano: e todo iso so para sobre vivir, ou cando moito mellorou a vida, para dar a entrada dun piso, para agasallarnos con unha cama con colchón de la, un garfo coas nosas iniciais na comuñón, un pupitre na escola (escola que eles non tiveron), uns patíns no cumpre anos, un xoguete nos Reis Magos, unha quincena de vacacións na praia, unhas botas de auga, ou unha cantiga dedicada na radio.

Mimástesnos como nin vos mesmos sabiades que podiades amar, enchéstesnos os petos de propinas de cinco duros, ensinástesnos o verbo “estrear” para o Domingo de Ramos, para Vodas e Comuñóns, comprástesnos as mochilas para os campamentos e aínda vos estirastes para apuntarnos ás actividades extra escolares.

Soterrastes ós vosos mortos con palas de terra, e pranto en silencio, en cambio quixestes deixárnolo doado cunha póliza de Seguro de Decesos, coa que vos diremos adeus sen mancharnos de terra, a nós inundástesnos de Cola Cao na cunca do almorzo i laranxada na merenda, nós, os escolares de bolo con chocolate sen saber o que era repartir un ovo frito na cea, sen sospeitar que unhas décadas atrás a xente saía da casa cuns bocadillos envoltos en papel de periódico camiño do traballo e logo co cansazo da xornada estudaba en cursos  nocturnos para adultos en escolas onde por non haber non había nin electricidade.

Saimos “malcriados”: os zurcidos que dabades nos calcetíns, nos gabáns ós que dabádela volta para alongárllela vida, saimos demasiados brandos para as contrariedades da vida, para nós a aspereza da supervivencia era unha aventura dunha película que sempre acababa ben, pensamos que loitar ata rebentar limitábase a saír á rúa en determinadas datas cunha pancarta, pensamos que o benestar herdado de vós era unha conquista vitalicia.

Quixéstesnos tanto que nos fixestes febles, a musculatura de carpetas plastificadas nonos serve para afrontar as dificultades, necesitamos apoio protésico de sinerxías, empatías e eses apoios que vós, cando viñan mal dadas, simplemente chamabades solidariedade, compañeirismo e  compromiso colectivo. Pero a nós, borrachos de másteres e titulacións, vennos grande o papel da responsabilidade por iso nos custa tanto asumir esa viaxe tremenda da convivencia a nivel mundial, no que fracasan as nosas regras egoístas de mirar cada quen polo seu, e si se pode roubar ó veciño mais indefenso, mellor aínda.

Dende onde vos atopedes, pais, avós, predecesores nosos, se derades unha volta por aquí escandalizariádesvos das nosas prisións xestadas en convenios de poltrona e perdida de  dereitos e sen dúbida indignaravos ver que sexamos tan brandos , vós que nos quixestes tanto, volveriades ás vosas tumbas de cemiterio compracidos de non ter xa que depender de nós, dos nosos móbiles, da nosa académica incultura e da nosa medular insensatez. Quixéstesnos tanto que nos fixestes febles.